Het menselijk gezicht van werk

De afgelopen decennia zijn we verstrikt geraakt in een materiële oriëntatie op werk. In vrijwel alle organisaties staat het streven naar doelmatigheid en rendement voorop. We hebben een sterk geloof in de maakbaarheid en dus zijn organisaties gericht op sneller en meer. Dat heeft ons materieel geen windeieren gelegd, want zelfs in tijden van economische recessie genieten wij van een ongekende welvaart. Toch knaagt er iets. Velen ervaren dat ze geleefd worden door het hoge werktempo en de druk om te presteren. Organisaties zijn soms doorgeschoten in hun zucht naar zakelijkheid en groei. Niet alleen in het bedrijfsleven, maar ook in de zorg en het onderwijs. Groei blijkt echter niet altijd ‘groei’ te zijn. Het menselijke gezicht van werk verdwijnt grotendeels achter een facade van doelgericht presteren. Dat is armoede in een rijke wereld. Er is echter sprake van een groeiend verlangen naar zingeving, bezieling en aandacht voor de menselijke aspecten van samenwerking.

Het terugvinden van het menselijke gezicht van werk vraagt om een diepgaande herbezinning. Het boek ‘Het menselijk gezicht van werk: de integratie van professionaliteit en spiritualiteit’ van Henk-Jan Hoefman en Lenette Schuijt introduceert niet de zoveelste managementmode, maar het prikkelt op een positieve manier de eigentijdse en eigenzinnige zoektocht naar de essentie van werk. Deze wordt gevonden in het hart van de paradoxale werkelijkheid. Daar waar ziel én zakelijkheid samengaan,, vinden mensen immers zin in het werk en geeft de organisatie uiting aan haar maatschappelijke verantwoordelijkheid. Het menselijk gezicht van werk is een bron van informatie en inspiratie.
Het boek bestaat uit vijf essays, drie interviews en twee kunstkaternen. In de essays staan vijf verschillende paradoxen centraal, zoals ‘Op de kruising van beroep en roeping ontstaat ware kwaliteit van werk’, ‘Leven met onvolmaaktheid en behoud van idealen’ en ‘Snelle oplossingen voor trage vragen?’ De essays zijn geschreven door markante auteurs als Willem de Liefde en Georgeanne Lamont. De interviews geven zicht op de wijze waarop drie mensen uit verschillende sectoren van het maatschappelijk leven in hun (beroeps)leven hebben geworsteld met de paradoxen die in de essays aan de orde worden gesteld. De twee kunstkaternen brengen het menselijk gezicht van werk in beeld.

Henk-Jan Hoefman is directeur van Zin in werk: een ‘klooster’ voor zingeving en werk.