Peter MerryFoto Henk Jan Winkeldermaat

Peter Merry van het Center for Human Emergence gaat in op welk leiderschapsmodel er nodig is om om te kunnen gaan met de verandering die plaats vindt. Niet het leiderschap van de ander, niet ver weg. Nee bij onszelf, bij ieder individu. Hoe gaan we om met de chaos die ontstaat bij een wending? Hoe komen we verder?
Een belangrijke voorwaarde daarbij is het kunnen omgaan met feedback. Feedback op ons eigen denken en handelen. Als we dat kunnen accepteren en er mee om kunnen gaan kunnen we stappen maken. Daarbij moet je natuurlijk je eigen identiteit leren kennen, en er zelf ook naar kunnen kijken. Kunnen we integer zijn? Durven we onze ideeën in de praktijk te brengen? Bij chaos, turbulentie zie je vaak het groter geheel niet meer. Durven we los te laten om dat weer te kunnen zien? Durven we om te gaan met iets wat we nog niet kennen? Durven we te denken aan iets wat we nog niet weten? Durven we stappen te zetten in een richting als we de volgende stap nog niet kennen?
We kunnen de patronen leren zien als we stil zijn. Maar we moeten wel handelen als we er klaar voor zijn. Wanneer we aanvoelen dat we iets moeten doen. We moeten de signalen op willen vangen. We moeten ‘present’ zijn. Ruik je de lente of rij je gewoon naar je werk? Probeer de signalen op te vangen, er naar te kijken, er mee om te gaan en niet het systeem het werk laten doen. We moeten zelf opletten. We moeten ons hoofd boven het maaiveld uit steken. Het is niet eenvoudig. Maar het oude systeem lost niks op. We moeten dus een nieuw systeem vinden. Experimenteren. Het risico is minder dan niets doen. Het oude systeem heeft het nieuwe systeem al in zich. We moeten dus attent zijn, opletten. Denk aan de transformatie van een rups naar een vlinder. Alles is al aanwezig, de toekomst om vlinder te worden zit al in de cellen van de rups.
We moeten het allemaal wel luchtig zien. Geen activisten worden en heel belangrijk doen.Van hoge torens blazen. Nee creatief zijn, experimenteren, spelen. We moeten onszelf niet al te serieus nemen. We moeten loslaten, maar niet afdwalen naar zelfgenoegzaamheid, of een afwachtende houding aannemen. We moeten verantwoordelijkheid dragen, weer loslaten, weer verantwoordelijkheid nemen, weer loslaten, weer…etc. Net zoals water stroomt: eb en vloed. Actie nemen, kijken wat er gebeurt, weer actie nemen, weer,… etc. Geen plannen maken, nee: sense – act – sense – act.
Co-creatie zal dan plaats kunnen vinden tussen mensen. We zijn dan ‘present’. Niet zoals vaak gebeurt in een vergadering als we niet naar elkaar luisteren en meer bezig zijn met wat we zelf willen gaan zeggen. Nee, we moeten echt luisteren en op wat er gezegd is verder bouwen. Dan kom je pas verder.
Probeer het systeem te laten ontstaan en niet een one-size-fits-all benadering toe te passen. Geef creativiteit een kans. Laat het gebeuren.
Zorg goed voor jezelf. Neem afstand. Zorg ervoor dat je ‘not-attached’ bent. Dat je te betrokken bent. Zelfs het ‘not-attached’ zijn moet geen blokkade zijn. Als je geirriteerd raakt over iets of iemand, dan weet je dat je attached bent tot iets of iemand. Laat los. Als je attached bent laat je geen ruimte voor iets nieuws en hou je vast aan het oude systeem, het oude denken. En zorg goed voor jezelf. Leef gezond. In een wending heb je je conditie hard nodig. Het zal niet eenvoudig zijn. Het zal hard werken zijn. Maar raak niet ‘detached’: denk niet, de situatie is zoals hij is en dat zal altijd zo blijven. Ga dus niet op een yogakussen zitten en blijf mediteren. Nee, we moeten handelen, verantwoordelijkheid nemen. Er is werk aan de winkel.
Het allerbelangrijkste is: ‘deep feeling’. Laten we onszelf toe de pijn van de wereld te voelen? Of zijn we al afgestompt. Voelen we ook de vreugde? We moeten dit toelaten omdat we dan de passie voelen. We houden namelijk van mensen, van de aarde, van de toekomst. We willen er voor zorgen. Zorgen voor de toekomst van onze kinderen, van onze planeet. Als we detached raken, voelen we niets meer. Als we het gevoel van de pijn en vreugde van de wereld niet meer binnen laten dan raken we detached. Dan raken we af van de passie. Dan raken we weg van het houden van….We raken dan disconnected. We moeten blijven voelen. Peter maakt de vergelijking met Pim Fortuyn. Mensen voelden dat hij voelde.
We moeten dus blijven voelen, compassie tonen en verbonden blijven. Als we dat teveel doen, krijgen we een burn-out. We voelen alleen maar de pijn, voelen de pijn, voelen de pijn. We moeten de pijn voelen en weer loslaten, weer voelen en weer loslaten, voelen, loslaten, voelen,….etc. We voelen het, maar moeten er niet bij attached raken. We moeten immers verder bouwen.
Peter besloot de avond met een oefening waarin iedere deelnemer een andere deelnemer op de tribune aan de overkant in de ogen keek en zich afvroeg: wie is hij, wat denkt hij, wat voelt hij, zou hij kinderen hebben,..,..,.. Je voelde de positieve connectie tussen 900 mensen!
Ik vond dit de meest indrukwekkende presentatie van de avond. Er sprak een enorme positieve kracht uit en tegelijkertijd een warmte, een betrokkenheid die ik zelden zo gevoeld heb. Een bijzondere ervaring!

Technorati tags: ,