Soms staat het leven even stil. Vorige week was zo’n week. Het 3 dagen en 3 nachten waken bij mijn stervende vader deed de tijd stil staan. Niets is dan belangrijk, je denkt dan nergens aan. Je voelt je een soort van gewichteloos. Je ervaart geen tijd en je hoeft niet te slapen. Vreemd. En als dan het moment van afscheid nemen daar is, dan komt alles in een stroomversnelling. Het doodgaan is droevig maar zeker ook mooi. Je ziet een gedaanteverwisseling. Van een mens met een ziel naar een lichaam zonder leven. Als een soort omhulsel. Het moment van de laatste adem, of liever net daarna is een moment dat ik als zeer bijzonder heb ervaren. Je voelt als het ware de mens vertrekken. En je ziet dat ook. Bijna dood, dood en helemaal dood is een fractie van een seconde. Maar je ziet het verschil. Je voelt de kracht.
Ik heb nooit geweten wat een ziel is. En eigenlijk weet ik dat nog niet. Maar ik heb hem wel zien vertrekken, of liever het gevolg gezien als de ziel er niet meer is. Een mysterie….
En na zo’n moment krijg je onvermoede krachten. Het lijkt alsof je in een soort roes komt. Een soort cadans. Het regelen van de uitvaart, de begrafenis en de zakelijk rompslomp er omheen kostte me relatief weinig moeite. Je komt van de fase waarin je toeschouwer was bij het sterven, terecht in een fase van doen, aanpakken. En dat lucht op. Niks beschouwingen of gedachtes. Vooral doen, regelen, organiseren.
Maar deze week moest ik de draad weer oppakken. Mijn gedachten bij elkaar rapen. Dingen doen die er even niet meer toe deden. En dat is toch wel raar. Het bloggen kostte me bijvoorbeeld meer moeite dan normaal, het lezen van weblogs idem. Je voelt je dan leeg. Je leest tekst, maar het is net alsof het een andere taal is. Tekens zijn het, zonder betekenis. Maar je moet verder. Je gaat verder. En langzaam dringt de betekenis weer tot je door. De betekenis van alledag, van gewone dingen, van letters. En nu op het eind van die week schrijf ik dit van me af. Als een soort mijlpaal, een baken. Zou dat verwerking zijn? Gelukkig heb ik vrede met het heen gaan van mijn vader. Zijn lijden is nu ten einde. Hij mag rusten. En dat vredige gevoel geeft mij de kracht me er bij neer te leggen. En soms is het goed dat we machteloos bij zo’n groot mysterie aanwezig mogen zijn. Dan ervaar je pas hoe klein en broos we eigenlijk zijn. Dat we aan knoppen zitten te draaien, vanalles proberen te controleren en te organiseren, maar de samenhang niet zien of liever niet voelen, niet ervaren. Als je iemand ziet sterven voel je de samenhang, de verbondenheid, je voelt je onderdeel van het grotere geheel. Een ontzagwekkend groot geheel. Dood en sterven gaven mij kracht en leven. Een mysterie….