Zeer binnenkort zal de nieuwe website/weblog van European Centre for Experience Economy live gaan. Ik had gisteravond al even een primeurtje met enkele foto’s. Albert vroeg me om een column te schrijven voor ze. Aangezien de meetingpoint zoals ze het gaan noemen achter een password schuil zal gaan (niet slim vind ik) hierbij de tekst ook voor iedereen toegankelijk.

Webloggen als instrument voor communicatieve zelfsturing

Soms moet je even stilstaan om vooruit te komen. Even om je
heen kijken. De zaken op een rijtje zetten. Reflecteren in het zonlicht. Daarom
schrijf ik dit. Ik merk namelijk de laatste tijd dat er iets aan de gang is dat
groter is dan mezelf. Er ontvouwen zich
dingen die ik niet voor mogelijk had gehouden. Er vallen me zaken toe die als
je er beter naar kijkt zinvol zijn en betekenis hebben.

Een jaar geleden begon ik met
webloggen. Het was niet meer dan een poging structuur te brengen in de
kolossale hoeveelheid documenten die ik op mijn harde schijf had staan. Ik
wilde ze ergens anders op kunnen slaan, maar ze daarna ook terug kunnen vinden.
Ik wilde ze kunnen delen met mijn Tulip collega’s. Ze een link of zo kunnen
sturen waar dat document dan staat. Zoiets. Maar ik wilde ook een reflectie
kunnen schrijven bij een document, mijn gedachten vast kunnen leggen. En dat
allemaal op een soort tijdslijn, zodat ik kon zien wanneer ik iets had gedaan.
Daarom ben ik maar gaan bloggen. Databases kunnen zoiets niet dacht ik.
Achteraf gezien stom natuurlijk om dat te denken. Een weblog is eigenlijk toch
ook een database….Maar wel een verrekte handige. Voor al die zaken die ik net
noem. Ik was in mijn sas met mijn proefaccountje bij TypePad eind september
2004.

Maar driekwart jaar geleden schrok ik me rot.
Ik kreeg een mail van iemand die mijn stukjes op die weblog las. En daar zijn
mening over gaf. Hij vond ze nog leuk ook! Ja daar ga je van glimmen en
groeien. Van trots bedoel ik. Dat stimuleert om verder te gaan dan alleen maar
documentjes vast leggen met een stukje tekst in de vorm van een soort
samenvatting. Ik ging meer over mezelf schrijven. Over mijn coachingstraject,
over leiderschap, en over duurzame veranderingen die ik proefde. Ik meldde mijn
weblog aan bij diverse zoekmachines, installeerde een feedreader, leerde van
alles en nog wat over webloggen. Het was net een soort jongensboek. Zo spannend
vond ik het. Ik zag mijn tellertje van
de RSS feed van 0 op 10 januari naar 18 eind januari gaan. Stel je voor! 18
mensen die de moeite nemen om je stukjes te lezen! Wow. Ik werd er verlegen
van. En zeker toen ik op 15 januari de eerste reactie kreeg onder een posting.
Ik ging op zoek naar andere weblogs. Durfde daar amper te reageren. Ik weet nog
goed dat ik diverse malen een reactie ingetikt had en het niet durfde te
versturen. Het was een overwinning toen ik dat de eerste keer deed. Hetzelfde
gevoel dat ik kreeg bij het maken van een weblogposting. Een soort bevrijding.
Het gevoel dat je iets bijdraagt aan het geheel.


Van 30 naar 220 bezoekers eind januari
In 2 weken tijd een dergelijke groei. Wow, ik wist niet wat
er gebeurde. Ik was trots dat eind januari mijn RSS feed bij Marketingfacts
kwam te staan. Frankwatching feliciteerde me en voorspelde nog meer groei. Ik
kwam ineens in contact met allerlei prominente bloggers zoals Marco Derksen,
Frank Meeuwsen en Frank Janssen. En dat door mijn weblog. Wie was ik om zoveel
aandacht te krijgen….
Het werd me steeds meer duidelijk dat een weblog een middel
is om te communiceren en je eigen transformatie te kunnen volgen.

Hé you must be Hans
Tja, ik had een foto op mijn weblog gezet. Ik wilde het wat
persoonlijker maken. En dan word je dus ineens door Neville Hobson en Frederick
Wacka (uit Zweden!) herkend op de Les Blogs conferentie. Later heeft Neville
via Skype een interview gedaan met de CEO van Tulip en mij over corporate
bloggen.
Elke week breidde ik mijn netwerk verder uit. Dat ging
spontaan en zonder voorop gezet plan. Ik ontmoette mensen die ik virtueel al
langer kende, maar nog nooit gezien had. Journalisten belden me voor een interview en ik mocht meedenken bij de
organisatie van het Emerce Eday congres. Ik werd zelfs gevraagd om deel te
nemen in een panel over pr en weblogs. Ik bleef het een bijzondere ervaringen
vinden om dit allemaal mee te mogen maken.

Screencasting goeroe?
Naast het webloggen gebruik ik ook online archieven om
documenten in op te slaan. Voor die functie gebruik ik mijn weblog dus eigenlijk
niet meer. Het grappige van die online archieven is dat die ook weer door
anderen gelezen worden. Er zijn zelfs mensen die er zich op abonneren. Dus elke
keer als ik een document op sla krijgen zij daar een berichtje van. Datzelfde
geld voor mijn foto’s die ik online heb staan. Het is toch prachtig dat al meer
dan 7400 mensen die foto’s bekeken hebben. Ook via die foto’s en online
archieven kom ik met interessante mensen in contact. Zo zag ik laatst ook een
screencast in iemands archief. Ik ben dat ook maar eens uit gaan proberen. Ik
heb wat tutorials gemaakt over webloggen en andere toepassingen. En dan blijkt
dat je binnen 2 weken ineens meer dan 60 abonnees hebt op die dingen en je
leest dat je de screencastgoeroe van Nederland bent. Wow. Ik?


En nu?

Terwijl ik dit zit te schrijven realiseer ik me dat er de
afgelopen dagen weer bijzondere dingen zijn gebeurd. Zo stuurde iemand me een
mailtje om eens te praten over de duurzame veranderingen die plaatsvinden, had
ik een gesprek over toeval, kreeg ik de vraag om aan een debat deel te nemen en
een eervolle uitnodiging om te spreken op een seminar van European Center for
the Experience Economy. Het geeft me een gevoel dat ik op de goede weg ben.
Kennelijk draag ik iets bij dat zinvol is. Elke dag geniet ik. Het lijkt net of
de kleuren intenser zijn. Ik zie ook de meest mooie zonsondergangen die ik
vervolgens vastleg op foto’s. Kortom: ik beleef!